JAK JEŹDZIĆ NA FAT BIKE: RAPORT PIERWSZEGO ROWERU (ZIMĄ NIE MNIEJ!)

Autor przyciąga spojrzenia (te opony!) i dostaje wskazówki, jak jeździć na grubym rowerze zimą, głęboko w Maine Woods.

Uwagę zwracają grube rowery.Wyposażone w bulwiaste opony o szerokości 3, 4, a nawet 5 cali, są bardziej buggy niż rowerem górskim.I chociaż te opony pozwalają rowerzystom przetaczać się po niemal każdym terenie, wywołują również komentarze osób postronnych.Co oznacza, że ​​jestem więcej niż trochę skrępowany, kiedy dopasowuję siedzenie w wypożyczonym Trek Farley (szerokość opon: 4,5 cala) na parkingu AMCMedawisla Lodge & Domkiw lasach Maine.Zapakowany w zimowe warstwy i niezgrabne śniegowce, widzę przyzwoitą szansę na zakłopotanie na 50 oblodzonych stopach między mną a początkiem szlaku.

„To największe opony w historii!”– woła jedna z kobiet, przemykając obok mnie w butach do narciarstwa biegowego.Inny narciarz podchodzi, żeby przyjrzeć się bliżej i mówi, że właśnie w zeszłym tygodniu po raz pierwszy spróbował jazdy na grubym rowerze.

Siedzenie i kask zapięty, nie mogę dłużej zwlekać.Przerzucam nogę przez rower, sadowię się w siodełku i zaczynam toczyć.W stereotypie, że nigdy nie zapomnisz, jak się jeździ na rowerze, jest prawda, ale to przesłania fakt, że każdy rower jest inny.Ten gruby rower nie jest tak zwinny jak mój rower szosowy.Nie będę wykonywać żadnych ciasnych zakrętów na tym czołgu, ale dudni on po oblodzonym terenie bez cienia poślizgu.Pedałuję na szlak i powoli nabieram prędkości.Narciarz zatrzymuje się, żeby popatrzeć, jak przejeżdżam.„Hej, to wygląda na niezłą zabawę!”ona mówi.Tak.Tak to jest.

***

Jednym z wyjaśnień gwałtownego rozwoju kolarstwa na grubych oponach jest to, że te kreskówkowe przejażdżki na kołach zaspokajają zapotrzebowanie zapalonych rowerzystów.Słyszałem, jak wielu jeźdźców odnosiło się do swoich „kołczanów” motocykli, jakby byli łucznikami uzbrojonymi w zestaw strzał, z których każda jest wyważona i opierzona do określonych warunków.Rower szosowy na chodnik, rower górski na szlaki, jednobiegowy rower do miasta.Rowery na zakupy, wycieczki, szutry i wycieczki.Obsesyjny rowerzysta może mieć określoną jazdę na każdą porę roku, nawierzchnię i zastosowanie.Ale dopóki nie powstał pierwszy rower z grubymi oponami, nie było opcji zaprojektowanej specjalnie na śnieg lub piasek.

Inne wyjaśnienie popularności fatbike'ów?Po prostu przyjemnie się na nich jeździkażdypowierzchnia.

Posiadam dwa mało przemęczone rowery: szosowy i miejski.Przy pierwszych dużych opadach śniegu wychodzą na stojak na werandzie i wiszą, ignorowane, przez miesiące.Kiedy więc miałem okazję spędzić lutowy weekend jeżdżąc po Maine Woods, wyciągnąłem rajstopy rowerowe z szuflady komody, spakowałem torby i zadzwoniłem do Erika daSilvy, koordynatora programu edukacyjnego ds.Koalicja Rowerowa Maine.Biuro AMC w Maine Woods rozmawiało z daSilvą o przeprowadzeniu programów edukacji rowerowej i bezpieczeństwa dla personelu loży, a moja wizyta była dla niego doskonałą wymówką, by pojechać z domu w Orono w stanie Maine na dzień zimowej jazdy.

Kołczan DaSilva mieści dziewięć rowerów, w tym retro trzybiegowy, poziomy i tandem.Kiedy podróżuje autobusem, daSilva często wkłada rower do bagażnika, aby mógł pedałować do miejsca docelowego z terminala.„Jednym z moich przekonań jest to, że wykorzystam każdą okazję, by wysiąść z samochodu i wsiąść na rower” — mówi przez telefon.Dla niego jazda na rowerze to nie tylko codzienna praca.

Chociaż daSilva jeździ na rowerze przez całe życie, jego gruby rower szybko wytrącił z siodełka inne rowery, które kupił pięć lat temu.„To był nie tylko mój najbardziej niezawodny rower, ale także rower, na którym uzyskałem największy zwrot z każdej zainwestowanej złotówki” — mówi.Używa go do przewożenia sprzętu kempingowego przez odległy las przez kilka dni;jeździ po lokalnych górskich trasach rowerowych;i oczywiście jeździ nim przez całą zimę.Opisuje niedawną trasę, która przecinała wiele parków i dzielnic, mijając po drodze domy przyjaciół.Obraz w mojej głowie nie przedstawia dorosłych na dalekiej przejażdżce, ale stado dzieciakówDziwniejsze rzeczy, jeżdżąc po swoim małym miasteczku, rozkoszując się rowerową niezależnością.

***

Teren Maine Woods należący do AMC — 75 000 akrów, trzy schroniska, 140 mil szlaków — wszystko na terenie stanu100-milowa dziczkorytarz konserwatorski — od ponad dekady jest głównym celem wędrówek, wiosłowania, wędkarstwa muchowego i narciarstwa biegowego.Ale rowerzyści odkryli uroki tego obszaru niedawno, kiedy AMC otworzyło 80 mil jednotorowych tras dla rowerów górskich na Trout Mountain, około 3 mil na południowy wschód od swojego najnowszego schroniska Medawisla.Dodaj to do 90 mil przygotowanych tras narciarskich AMC, a otrzymasz jedną z największych sieci w Maine, otwartą na zimowe kolarstwo.Pewna podróż tutaj na dzień jazdy konnej.Inni rezerwują pobyt i pedałują od domku do domku.

Mimo to w jadalni w Medawisli mam przewagę liczebną.Narciarze pakują stoły.Przy jagnięcinie i kieliszkach wina opowiadają o przygodach dnia i podekscytowani rozmawiają o zbliżającej się burzy śnieżnej, która ma spaść jeszcze pół stopy.Zazwyczaj podzielałbym ich podekscytowanie, ale przed tym wyjazdem wielokrotnie powtarzano mi, że dobre warunki na rower to złe warunki na narty i vice versa.Kiedy więc kierownik schroniska aktualizuje prognozę do 1 do 2 cali, a narciarze wydają z siebie zbiorowy jęk, odsuwam się od stołu i wysyłam e-mail do daSilvy.Odpowiada natychmiast: „Kiedy indziej byśmy się tak cieszyli z powodu kiepskiego śniegu?”

Z Medawisły zarówno rowerzyści, jak i narciarze mogą przedzierać się między rzędami domków do Lakeside Trail.Stamtąd wybierz własną przygodę.Idź w lewo, aby zbadać zamarzniętą przestrzeń Second Roach Pond.Trzymaj się prosto do wiatru wzdłuż południowego brzegu stawu.Lub skręć w prawo i udaj się na wzgórza i góry, za którymi możesz dostać się do innych domków AMC, Little Lyford i Gorman Chairback.Kiedy następnego ranka daSilva dociera do Medawisły, szybko spoglądamy na mapę i wybieramy trzecią opcję.

Kierujemy się na wschód, oddalając się od chaty i między domkami.To dziwne uczucie, jeździć na grubym rowerze.Duże, ledwo napompowane opony podskakują delikatnie, gdy pedałuję, wygładzając nierówności na szlaku.Im bardziej miękki śnieg, tym niższe pożądane ciśnienie powietrza, więc jeżdżę na około 5 funtach na cal kwadratowy (psi).Dla porównania, pompuję opony roweru szosowego do 120 psi i czuję każdy kamyk i pęknięcie w chodniku.

DaSilva i ja jedziemy obok siebie, rozmawiając o naszych rowerowych doświadczeniach.Na początku idzie się łatwo, szlak wznosi się i opada łagodnie.Następnie skręcamy w Shaw Mountain Cutoff i skręcamy w prawo na wzgórza.Szlak zaczyna się wznosić.Wkrótce zaczynam odczuwać tępe, niepokojące pieczenie w mięśniach czworogłowych.Ta przejażdżka będzie ciężka.

Zatrzymuję się, żeby złapać oddech, a daSilva uprzejmie spuszcza trochę powietrza z moich opon, żeby nie zapadły się tak głęboko w śnieg.Pedałujemy dalej, daSilva teraz najwięcej mówi.Opowiada mi o swoich dniach wyścigów szosowych, kiedy wybił sobie przednie zęby w wypadku.Szał szybkiego tempa kolarstwa szosowego wydaje się odległy w stosunku do naszej obecnej aktywności.Pedałuję wściekle, ale poruszam się z prędkością około 5 mil na godzinę.

Po powrocie do schroniska Shaw Mountain wyglądała jak odcisk palca na mapie, z topograficznymi spiralami ciasno skupionymi wokół bliźniaczych szczytów szczytu (2499 i 2641 stóp).Na następnym rozwidleniu skręcamy w lewo i Skyline Trail zaczyna przecinać północne ramię góry.Znowu muszę się zatrzymać, żeby złapać oddech.Odzyskanie rozpędu nie jest jednak łatwe.Wściekle wciskam pedały i chwieję się do przodu jak małe dziecko na dwukołowym pojeździe, po raz pierwszy odrywając się od stabilizującej ręki rodzica.

Schemat powtarza się raz za razem.DaSilva jest teraz ciemną kropką w oddali.W końcu poddaję się i prowadzę rower po najbardziej stromych odcinkach.Pociesza mnie myśl, że to jest jak jazda na nartach poza trasami: po prostu zarabiam na swoje obroty.To 600 stóp przewyższenia na ostatniej mili?Cała ta praca się opłaci, kiedy będę mógł lecieć z powrotem na dół.Ale najpierw chcemy dotknąć szczytu.DaSilva czeka, aż dogonię i popycha mnie z powrotem na siodło.

Po 4 milach jazdy porzucamy rowery i wędrujemy ostatnią ćwierć mili na szczyt.Potem czas na zejście.DaSilva wybiera bardziej bezpośrednią trasę, zjeżdżając wąskim pasem singletracku.Zawracam na szerszą trasę narciarską, na którą właśnie się wspinaliśmy, i cieszę się wiatrem na twarzy, gdy nabieram prędkości.Słyszę krzyk niosący się między drzewami – „WOOOO-HOOOOO!” – po którym następuje pisk hamulców.Cieszę się, że pozostawiłem techniczną jazdę daSilvie.Chwytam kierownicę i z dudnieniem ruszam w dół szlaku, wciskając hamulce w każdy zakręt.To łatwe i ekscytujące.

Właśnie zacząłem znowu pedałować, kiedy daSilva skręca na szlak, żeby mnie spotkać.On szaleje.„To, co właśnie zrobiłem, było najlepszą trasą dla rowerów typu fat fat bike, na jakiej kiedykolwiek byłem!”on mówi.„Gładki, szybki, trochę śliski: miał wszystkie elementy”.

Z jego entuzjazmem i pośpiechem mojego własnego zejścia, zapominam o palącej udach wspinaczce.Podnosząc adrenalinę, wracamy do schroniska na ciepły posiłek.

***

Jeszcze nie tak dawno dzielenie tras przez rowerzystów i narciarzy wydawałoby się absurdem.Dopiero w latach 80. niektórzy przedsiębiorczy motocykliści dostosowali swoje przejażdżki do śnieżnych i piaszczystych warunków.Tak jak pierwszy snowboard powstał przez połączenie dwóch nart, majsterkowicze zespawali tradycyjne koła, aby uzyskać ich podwójną szerokość.Ulepszając to, co znajome, stworzyli nową wersję tego sportu.

Fat bike wyłonił się z tłumu majsterkowiczów, by znaleźć mainstreamową publiczność około dekady temu.W 2005 roku firma Surly, producent z Minnesoty, wprowadziła na rynek pierwszy konsumencki fatbike, jasnofioletowy Pugsley.Sprzedaż eksplodowała w ciągu kilku lat.Firma Quality Bicycle Parts, która jest właścicielem Surly i innego producenta, Salsy, odnotowała 187-procentowy wzrost w 2010 r., a następnie 246-procentowy wzrost w 2011 r. Główni producenci, tacy jak Trek i Specialized, zaczęli tworzyć własne modele i wedługSprzedawca rowerów i wiadomości branżowe, sprzedaż grubych rowerów wzrosła o 44 procent w ciągu jednego roku, do prawie 37 000 rowerów w 2014 roku.

Od tego czasu sprzedaż ustabilizowała się, ale obecnie w użyciu są dziesiątki tysięcy grubych motocykli, które nie są już tak nowatorskie.Rowerzyści jeżdżą na nich przez cały rok, w każdym terenie – nie tylko po piasku i śniegu, ale także po tradycyjnych trasach dla rowerów górskich i na drogach przy złej pogodzie.Możesz go kupić w Wal-Mart za 219 USD lub upuścić 7 000 USD na najwyższej klasy Specialized wykonany prawie w całości z węgla.

***

Z powrotem w cieple domku siorbię dwie miski zupy pomidorowej i gonię to z wystarczającą ilością grillowanych kanapek z serem, by stracić rachubę.Jestem całkowicie wyczerpany.Ale szlaki kuszą i wkrótce wskakujemy z powrotem na siodło.

Tym razem skręcamy w lewo z Lakeside Trail i kierujemy się w stronę Second Roach Pond.DaSilva wyskakuje z koła i próbuje pedałować na jednej oponie.Kiedy traci równowagę i przewraca się na plecy, ryczy ze śmiechu, wciąż pedałując na rowerze, który teraz trzyma w powietrzu.

Wkrótce zjeżdżamy ze wzgórza do zamarzniętego stawu, gdzie ratrak wytyczył ścieżkę na przeciwległy brzeg.DaSilva zauważa skupisko głazów wyłaniających się z lodu i przyspiesza.Pedałuje w kierunku najbliższej skały i używając jej jako rampy, wybija się w powietrze.Skręca, by zeskoczyć z następnego i następnego, aż wypróbuje je wszystkie.

Kiedy w końcu wyruszyliśmy na północny brzeg, całkowicie ignorujemy ścieżkę, wijąc się między odsłoniętymi od wiatru łatami lodu i przedzierając się przez zaspy śnieżne.Jedziemy równolegle do półwyspu, aż daSilva zauważa otwór.Przedziera się przez zaspę śnieżną i wjeżdża na ubitą, jednotorową ścieżkę prowadzącą między drzewa.Po zejściu z szeroko otwartego lodu musimy skupić się na jeździe po linii prostej.Głęboki proszek grozi pochłonięciem nas jak ruchome piaski, jeśli skręcimy o kilka cali w prawo lub w lewo.Kucamy pod nisko zwisającymi gałęziami, zmieniamy biegi na lżejsze i tarzamy się po skałach i korzeniach wystających ze śniegu.

To jest to.To jest radość z fat bike'a.Rejs po lodzie, a następnie wtoczenie się do lasu.To rower moich marzeń z dzieciństwa: dwukołowy monster truck, który może przewrócić prawie wszystko na swojej drodze.Pomyśl dwa razy, zanim spróbujesz wspiąć się na górę.

DOWIEDZ SIĘ WIĘCEJ: BEZ CIŚNIENIA

Jazda na grubym rowerze i konserwacja są podobne do jazdy na tradycyjnych rowerach górskich, z dwoma bardzo znaczącymi wyjątkami: gigantycznymi oponami, które wymagają niższego niż zwykle ciśnienia powietrza.Dan Meyer, pisarz personelu dsrowerzysta przygodowy,jeździ na swoim grubym rowerze przez cały rok po szlakach w pobliżu Missoula w Montanie i oferuje następujące wskazówki dotyczące pompowania i opróżniania:

Chodnik: od 8 do 10 funtów na cal kwadratowy (psi)
Zapakowany brud: 5 do 8 psi
Śnieg i piasek: 2 do 3 psi

Śnieżne warunki różnią się znacznie, w zależności od temperatury i pielęgnacji, i może być konieczne dostosowanie w locie.Zachowaj jednak ostrożność, zbliżając się do górnych i dolnych krańców skali Meyera.Im niższe ciśnienie, tym większe ryzyko uszkodzenia felg, jeśli uderzysz w coś twardego.Na drugim końcu zakresu wyższe ciśnienie w tych dużych oponach wywiera ogromną siłę na felgi, co może spowodować uszkodzenie.

Żadna regulacja nie ochroni niektórych szlaków przed oponami.„Jeśli jedziesz szlakiem wielozadaniowym, jest ciepło, a warunki są łagodne, narobisz sobie trochę szkód” — mówi Meyer.„Jeśli zapadasz się w śnieg i walczysz o przyczepność, prawdopodobnie jest za ciepło na jazdę”.

źródło: outdoor.org

Składana hulajnoga ruchowa